رودی که از درون یا کنار شهری عبور می کند، میراث طبیعی آن شهر به شمار می رود؛ و چون جریان تاریخی شهر با جریان رود آن پیوند خورده، پس آلودگی و یا مرگ رود، تنها به معنی مرگ و نابودی آبزیان آن و یا از بین رفتن سرسبزی و طراوت محدوده آن نیست، بلکه یک شهر و یک تاریخ، اندام زنده ای از پیکر خود را از دست می دهند، و نسلهای بیشماری از همه آن زیبایی هایی که پیشتر وجود داشت محروم می شوند. دغدغه این نوشته، تمرکز بر آلودگی“زنجان چایی” (زنجان رود) و تلاش برای یافتن راه حلی برای نجات آن است. نویسنده که از عملکرد غیرمسؤولانه همشهریان و مسؤولین شهر در حفظ و حراست زنجان رود، ناخرسند است، در یک سفر خیالی به گذشته ها می رود، روزهایی که رود زیبای شهرشان سرحال و جوان و شاداب بود. او می کوشد تا با بهم دوختن تکه پاره هایی از قصه رود، شاید بتواند انگیزه ای در مسؤولین و همشهریانش به وجود آورد تا در یک اقدام مسئولانه به نجات این حیات بخش جاری زیبا برخیزند.