ادبیات عامیانه منبع پایان ناپذیری از نشانه ها، اسطوره ها و رمزها و رازهای زندگی هستند. این نشانه ها و رمزها صدای انسان هایی هستند که تاریخ با سکوت از کنارشان عبور کرده است. در دوره ای از تاریخ سرزمین ما که صوفیه میدان دار بوده و خانقاه ها و مدارس ایشان رونق داشته است و مردم عادی نیز سری به مجالس ایشان میزده اند اصحاب خانقاه ها و حلقه های عرفان، شعر و داستان های ساده و گاه پیش پا افتاده ی جاری بر زبان مردم را برای بیان دقایق و رموزات مسلک و احیانا کشف و کرامات استفاده می کرده اند.